Ég ólst upp og gleymdi aldrei þessum upplifunum. Árum síðar fékk presbyteríska presturinn okkar, Dr. J.J. Grier, berkla og læknavísindin gáfust upp á honum. Hann leitaði til Guðs sem læknis síns og fann loforðið í Hebreabréfinu 13:8, þar sem segir: „Jesús Kristur er í gær og í dag hinn sami og að eilífu.“ Þannig treysti hann fullkomlega á Drottin sem guðlegan lækni sinn. Hann náði sér á undraverðan hátt og byrjaði að prédika guðlega lækningu í presbyterísku kirkjunni og síðar í útvarpinu. Við upplifðum og heyrðum vitnisburði um mörg kraftaverk lækninga og frelsunar. Andstaða reis gegn honum og hann yfirgaf presbyterísku kirkjuna sína og hélt bænastundir í litlum tveggja herbergja skólahúsi í Norður-Waco. Hann var maður mikillar trúar sem bað aldrei um fórnir. Hann átti lítið smækkað musteri, sem stóð við inngang kirkjunnar á borði, merkt „fórnir til Drottins“ og laun hans voru fórn sunnudagsmorgunsins. Við lærðum margt af honum um guðdómlega trú. Þegar Drottinn kallaði hann til himnesks heimilis síns tók ég við af honum í þjónustunni árið 1943. Þá byrjaði ég að prédika helgunarupplifunina eins og lýst er í Postulasögunni 2:4, skírnina í heilögum anda, sem Drottinn Jesús fékk áður en hann hóf jarðneska þjónustu sína. Mismunandi fólk byrjaði að fá þessa dásamlegu upplifun og einn sunnudagsmorgun stóðu gamlir vinir okkar úr presbyteríönsku kirkjunni upp og fóru. Við urðum vitni að svo daufri vakningu að það virtist sem við værum búin. Konan mín, fjögur börn okkar og þrír aldraðir einstaklingar voru eftir hjá mér. Kæri bróðir Tom Dove innblés mig og kom á hverju kvöldi þann vetur til að biðja með fjölskyldu okkar.